1945

karanlık bir gece,
dışarıda gök gürlemeleri
ve çocuklar böyle sandılar.
onlar buna inandılar,
onlar doğaya kandılar.
anneleri gibi...

zifiri bir gece,
indi aşağıya ışıklar,
ve çocuklar korkmaya başladılar
onlar buna şaşırdılar,
onlar doğaya kızdılar.
anneleri gibi...

yıllardan bindokuzyüzkırkbeş,
nefesleri tüketilmiş insanlar,
ve çocuklar artık suskunlar.
onlar bunu anlamadılar
onlar doğaya bakamadılar
anneleri gibi...

okutulmamış onca kitap,
görülmemiş bunca eser,
oynatılmamış nice oyun,
ve çocuklar hala suskunlar,
onlar bunu anladılar.
onlar doğadan uzaklar
onlar eskiden yaşadılar
onlar şimdi yaşıyorlar
anneleri gibi...
bizim gibi...

ve hikayemizin sular altındaki bölümünde,
bizi orada o çocuklar karşılayacaklar,
yaraları hiç olmamış,
sürekli güldükleri
en mutlu halleri gibi...